Sinterklaas is langs geweest! Maandagavond zetten we onze schoen met een wortel erin. En ja, dinsdagochtend ontdekte ik leuke cadeautjes! Ik kreeg een fluitje (misschien een nieuwe methode om de kinderen kalm te krijgen in de klas) en snoepjes. Sinterklaas had ook uit België iets meegebracht: chocolate sticks. Goed, nu kan ik mijn chocolade sticks eten elke keer de anderen hun sigaretten sticks boven halen ;)! Dus dank u Sinterklaas en zwarte piet, ik ben blij dat jullie mij niet vergeten zijn in Kameroen!

Op school zijn de examens begonnen. Ik wist dat natuurlijk weer niet en had juist een fantastisch plan bedacht om maandag in de school te doen. De leerkracht van klas 2 was afwezig omdat haar mama overleden was. Ik had mijn laptop meegenomen naar de klas. De kinderen waren nog nooit zo stil en aandachtig. Ik kon het deze keer echt aanpakken zoals ik dat in België doe: ‘wie kan er raden wat er in deze zak zit?’. Dan mocht een kindje de zak opendoen en de laptop tonen aan de klas. Hun reactie was ongelooflijk. Allemaal met open mond aan het staren naar de laptop. Ik vond het echt geweldig! Ik liet hen zien wat ze konden doen met een laptop: opzetten, typen, foto’s bekijken, filmpjes bekijken, muziek luisteren,… Ik liet hen foto’s zien van mijn Afrika project dat ik vorig jaar deed in het eerste leerjaar. De kinderen vonden het ongelooflijk om al die blanke kinderen en de klas te zien. Daarna liet ik hen ook foto’s zien van op de school. Ze vonden het super om zichzelf te zien. Ik liet ook mijn filmpje van de waka waka in Senegal zien. Ze vonden het super raar om mij te zien op dat scherm. Uiteraard hebben we daarna ook zelf op de waka waka gedanst ;)! Haha, you know me :D!

Maar dan moest ik aan het echte werk beginnen… Ik begon met het afnemen van de toetsen van Frans en ICT. Dat verloopt echt heel anders dan in België! Ik zette me buiten met een tafeltje en een stoel en moest dan de naam afroepen van het kind dat zijn toets moest komen afleggen. Ondertussen speelden alle andere kinderen buiten en was er dus super veel lawaai en afleiding voor het kind dat zijn toets moest doen. Alles verliep mondeling en de vragen sloten helemaal niet aan bij de kennis van de leerlingen. In klas 1, waar de overgrote meerderheid van de kinderen nog nooit een computer heeft gezien of dat niet eens kent, moest ik de volgende vragen stellen: ‘What is a computer?’, ‘Name 4 types of personal computers.’ Die kinderen wisten echt niet wat antwoorden. Maar ook als ik deze vragen zou stellen aan kinderen in België die bijna allemaal toegang hebben tot computers en internet zouden ze niet weten wat te antwoorden. Dus ik moest sommige kinderen een 0 geven. Dat vond ik zo erg en onrechtvaardig! Het probleem is gewoon dat de leerkrachten de toetsen niet zelf opstellen. Dit gebeurt van hogerop waardoor de vragen helemaal niet aansluiten bij wat de leerlingen leren in de klas. Het is ook helemaal niet realistisch om aan kinderen van 6 jaar zo’n vragen te stellen… Volgende week zal ik ook nog toetsen afnemen in de andere klassen.

Woensdag en donderdag dan weer mee geweest met de NGO. We gingen op ‘facilities study’. Dat houdt in dat een school zich kandidaat heeft gesteld om mee te werken in het programma. Vooraleer dit van start kan gaan, wordt er eerst een gesprek georganiseerd waarop leerkrachten en ouders aanwezig moeten zijn. De werking van de NGO wordt dan aan hen uitgelegd en we proberen het belang van schoolboeken duidelijk te maken. Ook kijken we of de boeken op een geschikte plaats kunnen bewaard worden. Jammer genoeg hadden we niet zo’n goede ervaringen deze week. Er kwamen bijna geen ouders opdagen. Ze vonden het belangrijker om op het veld te gaan werken. De voorzitter probeerde dan duidelijk te maken dat dit om de toekomst van hun kinderen gaat. Wat is dan een uurtje van je kostbare tijd afstaan om aan de opvoeding van je kinderen te werken? Het is jammer dat mensen hier nog altijd niet echt het belang van onderwijs snappen. Zeker in afgelegen dorpjes is het moeilijk om de ouders mee te krijgen. Hopelijk hebben we volgende week betere ervaringen!

Het is toch raar hoe snel ik hier mijn eigen leven heb opgebouwd. Mensen bellen je om af te spreken, je kookt zelf, neemt de taxi of bike wanneer je maar wilt, de was doen,… Het is ook super dat Elise en ik in alles overeen komen en ons samen echt amuseren! Al het stof, de mensen op straat, het aangestaard worden, de hele tijd mijn leerlingen ‘miss miss’ horen schreeuwen wanneer ik op stap ben in Shisong,… het went!